معرفی ساخت وساز خشک (درای وال)

مقدمه

تا قبل از جنگ جهانی دوم، اندود گچی رايج ترين مصالح برای پوشش داخلی منازل و بسياری از ساختمان ها در اروپا به شمار می‌رفت. در آن زمان واژه خشک برای مصالح پوششی ديوار كه نياز به اندود گچ نداشت، به كار می رفت. در سال های پس از جنگ جهانی دوم استفاده از سيستم های ديوار خشک به علت اين كه مشکلات سيستم اندود گچی (از قبيل نياز به نيروی كار متخصص، وزن بيشتر، نفوذ رطوبت به ساختار زيرين، سرعت پايين و صرف زمان برای خشک شدن قبل از عمليات رنگ كاری) را برطرف می‌نمود به سرعت گسترش يافت.

امروزه نيز افزايش بهره برداری و استخراج منابع طبيعی كه ناشی از رشد چشمگير كشورهای در حال توسعه می باشد، چالش های جديدی را برای جوامع بشری به وجود آورده است. صنعتی شدن ساخت و سازها و با هدف حفاظت از منابع طبيعی و انرژی، كاهش CO2 ، محدود نمودن توليد ضايعات، پايداری و معماری سبز  ما را به سوی بهره وری از مصالح نوين )وزن و حجم كم و خصوصيات عملکردی بالا( در صنعت ساخت وساز هدايت می نمايد.