روش های اجرای دیوارهای جدا کننده
اجرای زیرسازی
اجرای زیرسازی W111.ir و W112.ir
اجرای رانرها:
به وسیله ریسمان رنگ پاش، مسیر عبور دیوار در کف مشخص می شود. برای بدست آوردن مسیر عبور دیوار در سقف، می توان از تراز لیزری، استاد و تراز آبی یا شاقول استفاده نمود. با استفاده از پیچ و رول پلاگ ، رانرها به کف و سقف متصل می شوند.برای این منظور، عوامل اتصال در فواصل حداکثر 60 سانتیمتر اجرا می شوند. همچنین، توجه شود که فاصله اولین عامل اتصال از انتهای سازه نباید از 10 سانتیمتر بیشتر باشد.
نکات فنی
قبل از نصب رانرها، نوار فوم (یا دو ردیف نوار فوم عایق۱۵ میلیمتری یا خمیر درزبند)بر روی جان آنها اجرا می شود. عدم رعایت جزئیات اخیر، سهم زیادی در نقصان عملکرد صوتی ساختار خواهد داشت.
به طور کلی، دیوار خشک می تواند روی کف تمام شده و یا کف ساز های (کف تمام نشده)اجرا شود. در صورت اجرای دیوار بر روی کف تمام نشده، موارد زیر باید در نظر گرفته شود:
کف باید کاملا تراز و صاف باشد و در صورت وجود پستی و بلندی، باید با تمهیداتی وضعیت آن اصلاح شود.
در طرفین دیوار، باید تا تراز کف سازی نهایی، یک لایه نوار فوم عایق اجرا شود. بدین ترتیب از ایجاد پل صوتی جلوگیری شده، همچنین از نفوذ رطوبت ملات کف سازی و آسیب به صفحات جلوگیری می شود.
کف سازی باید پس از اجرای صفحات صورت گرفته تا از دفن رانر در ملات کف سازی جلوگیری شود.
در مواردی که بنا به دلایل اجرایی، امکان اتصال رانر به سقف اصلی وجود نداشته باشد (به طور مثال در سقف های مرکب و خرپایی)، می توان با استفاده از اعضا کمکی (پل)، ابتدا زیرسازی مناسبی در سقف اصلی ایجاد نمود و سپس رانر را به آن متصل نمود. همچنین می توان ابتدا سقف کاذب را اجرا و سپس رانرها را به آن متصل نمود. برای ایجاد اتصال میان رانر و سقف کاذب می توان از مهارهای ویژه اعضای توخالی یا پیچ FN درصورت وجود سازه در محل اتصال استفاده نمود. در این حالت، اطمینان از استحکام سقف کاذب و نبود حرکات جانبی در آن ضروری است. برای جلوگیری از حرکات جانبی، اجرای اعضای بادبندی در سقف کاذب ضروری خواهد بود. به علاوه، مسائل مربوط به عاي قبندي صوتي، آتش بندي و هوابندي (به ويژه در سرويس‌هاي بهداشتي كه منشاء انتشار هواي نامطبوع مي باشند)بايد در مباني طراحي و اجراي سقف كاذب لحاظ شود.
در سقف های تیرچه بلوک، چنانچه رانرها در امتداد بلوک ها قرار گرفته باشند، می توان رانرها را با استفاده از مهارهای ویژه اعضای توخالی (نظیر مهار جمع شونده)به بلوک های سیمانی یا سفالی متصل نمود. در صورتی که بلوک های سیمانی یا سفالی دارای مقاومت کافی نباشند یا در صورتی که بلوک ها از جنس پلی‌استایرن باشند، می توان رانرها را به وسیله اعضا کمکی (پل)به تیرچه ها متصل نمود. در غیر این صورت، بلوک ها باید از میان برداشته شده و رانرها مستقیما به دال بتنی سقف متصل شوند. همچنین می توان ابتدا سقف کاذب را اجرا و سپس رانرها را به آن متصل نمود.
در صورتي كه به دليل محدودي تهاي اجرايي (به طور مثال وجود تاسيسات متراكم و انبوه)امكان اتصال رانر به سقف اصلي وجود نداشته باشد، مي توان از ساختار «ديوارك » استفاده نمود.
قبل از نصب استادهای ابتدا و انتهای دیوار، نوار فوم عایق (یا دو ردیف خمیر درزبند)بر روی جان آن ها اجرا می شود. عدم رعایت جزئیات اخیر، سهم زیادی در نقصان عملکرد صوتی ساختار خواهد داشت. چنانچه اعضای پیرامونی دیوار از جنس مصالح توپرباشند (مانند ستون بتونی یا دیواربنایی)،استادهای ابتدا و انتهای دیوار با استفاده از پیچ و رول پلاگ به اعضای مذکور متصل می گردند. در صورتی که اعضای پیرامونی دیوار از جنس مصالح مجوف باشند (مانند دیوار خشک)، استادهای ابتدا و انتهای دیوار با استفاده از مهارهای ویژه اعضای توخالی (یا پیچ TN درصورت وجود زیرسازی فلزی در محل اتصال)به اعضای مذکور متصل می‌گردند. در هر دو حالت فوق الذکر، عوامل اتصال در فواصل حداکثر 60 سانتیمتر به اعضای پیرامونی متصل می شود. توجه شود که فاصله اولین عامل اتصال از انتهای سازه نبایدا ز 10 سانتیمتر بیشتر باشد.
برای سهولت جایگیری استادها در رانرها، استادها را می توان 5 میلیمتر کوتاه تر از فاصله کف تا سقف برید. بدین ترتیب استادها به نحوی اجرا می شوند که بالای آن ها دارای فاصله آزادی به میزان 5 میلیمتر با سقف باشد.
براي تامين ايستايي در ساختارهاي ديوار جداكننده، حداقل درگيري ميان استاد و رانر بايد 10 میلی متر باشد (علاوه بر اين شرط، بايد پنل نيز به ميزان حداقل20 میلیمتر با بال رانر درگير شود).
به طور کلی نیازی نیست استادها به رانرها متصل گردند (استادها م یتوانند به طور آزاد در رانر فوقانی و تحتانی قرار گیرند)، زیرا در نهایت با نصب صفحات، استادها در جای خود تثبیت می شوند. اما در صورتی که به سبب سلسله مراتب اجرایی قرار باشد که استادها در حالت انتظار بمانند، می توان آن ها را به وسیله پانچ به رانر کف و سقف متصل نمود.
اجرای استادها:
پس از اجرای رانرهای کف و سقف، استادها به طور قائم داخل رانرها قرار می گیرند. فاصله این سازه ها بنا به نوع ساختار و عملکرد مورد نظر می تواند 30 ، 40 یا 60 سانتی متر باشد.
اجرای زیر سازی W115.ir
در این ساختار از دو ردیف سازه مستقل استفاده شده که این دو ردیف سازه به وسیله لایه کشسان از یکدیگر جدا می شوند. برای این منظور می توان استادهای مجاور را به وسیله قطعات نوار فوم عایق از یکدیگر جدا نمود. قطعات فوم در فواصل حداکثر 50 سانت یمتر بر روی استادهای یک ردیف سازه چسبانده می شوند و استادهای مجاور، مماس بر این قطعات قرار می گیرند. بدین ترتیب فاصله دو ردیف سازه، به اندازه ضخامت لایه فوم خواهد بود. سایر جزئیات اجرای سازه ها مانند روش مشروح در W111.ir و W112.ir می باشد.
نکته فنی
در ساختار W115.ir ، جداسازی دو ردیف سازه به لحاظ عایق بندی صوتی اهمیت ویژه داشته و به هیچ وجه نباید دو ردیف سازه به یکدیگر متصل شوند.
اجرای زیرسازی W116.ir
در این ساختار، از دو ردیف سازه متصل به هم استفاده می شود. برای این منظور، استادها به وسیله برش هایی از پنل به یکدیگر متصل می شوند. این قطعات دارای ضخامت حداقل 12.5 میلی متر و به ارتفاع حداقل 30 سانتی متر بوده که به فواصل 60 سانتی متر از یکدیگر توسط حداقل 6 عدد پیچ TN بر روی استادها نصب می شوند. فاصله ردیف های سازه و در نتیجه پهنای قطعات اتصال، تابع حجم تاسیسات و نوع ادواتی است که در دیوار قرار خواهند گرفت. سایر جزئیات اجرای سازه ها مانند روش مشروح در W111.irو W112.ir می‌باشد.
نکته فنی
اولین قطعه اتصال را می توان در فاصله 75 سانتی متری از کف اجرا نمود.
افزایش طول استاد
حتی الامکان، اندازه استادها باید متناسب با ارتفاع دیوار انتخاب شود. برای این منظور، استفاده از استاد با طول بلند و برش آن به طول دلخواه راهکار مناسبی خواهد بود. در صورت استفاده از استادهای کوتاه، افزایش طول استادها به یکی از روش های زیر امکان پذیر خواهد بود:
همپوشانی طولی از استاد مطابق جدول همپوشانی
استفاده از برشی از استاد مطابق جدول همپوشانی
استفاده از برشی از رانر مطابق جدول همپوشانی
استفاده از برشی از پروفیل UA مطابق جدول همپوشانی
برای اتصال موقت ساز هها به یکدیگر، از پانچ استفاده شده و با نصب صفحات، اتصال نهایی برقرار و ساختاری مستحکم و یکپارچه تشکیل می شود. همچنین می توان از پرچ و پیچ برای ایجاد اتصال استفاده نمود.
نکات فنی
در صورت استفاده از استادهای افزایش طول یافته، باید سازه گذاری به صورت حصیر چین انجام شود.
افزایش طول استاد باید یک بار در یک راستا انجام شود.
استادها تنها در جهت عمودی می توانند افزایش طول داشته باشند و این عملیات در جهت افقی مجاز نمی‌باشد.
اجرای بازشوها
برای ایجاد یک بازشو (مانند چهار چوب در، دریچه بازدید، دریچه تهویه، تابلوی برق و جعبه آتش نشانی) قاعده کلی کار بر مبنای حفظ استحکام، یکپارچگی و ایستایی ساختار از طریق ایجاد یک قاب متکی به سازه های مجاور می باشد. توجه شود که چنانچه ابعاد بازشو از فاصله میان دو استاد تجاوز نماید، باید از استادهای کمکی جهت ایجاد زیرسازی برای پنل ها استفاده نمود. به عنوان یک قاعده کلی، در هیچ حالتی نباید فاصله عناصر قائم (که به عنوان تکیه گاه برای لایه های پوششی عمل می کنند)از فاصله استاندارد تعریف شده برای استادگذاری تجاوز نماید.
نصب صفحات
در ساختارهای دیوار، توصیه می گردد که صفحات گچی (به دلیل بیشتر بودن مقاومت طولی نسبت به عرضی( به صورت عمودی نصب شوند )راستای طولی پنل، هم راستای استاد اجرا شود).
اتصال صفحات گچی به زیرسازی، به وسیله پیچ مخصوص و با استفاده از دستگاه پیچ زن قابل تنظیم صورت می گیرد. پیچ مورد مصرف برای نصب پنل باید به نحوی انتخاب شود که پس از عبور از لایه های پوششی، حداقل 10 میلیمتر در سازه زیرین نیز نفوذ کند.
فاصله مجاز اجرای پی چها بر روی صفحات گچی 25 سانتی متر می باشد. در ساختارهای دو لایه، فاصله مجاز اجرای پیچ ها در لایه اول (لایه پوششی زیرین) را می توان حداکثر تا سه برابر (75سانتیمتر)افزایش داد. مشروط بر آنکه لایه دوم (لایه پوشش نهایی)در همان روز نصب شود. در صورت استفاده از صفحات با ضخامت 20 میلی متر و بیشتر، فاصله مجاز اجرای پیچ‌ها در لایه زیرین 60 سانتیمتر و در لایه نهایی 20 سانتیمتر می باشد.
صفحات نباید به رانر فوقانی (سقفی)متصل شوند.
نکات فنی
حتی الامکان، اندازه صفحات باید متناسب با ارتفاع دیوار انتخاب شود. در صورت استفاده از صفحات کوتاه، درز افقی در لایه پوششی ایجاد شده که در ساختارهای تک لایه، اجرای سازه پشت بند در محل درزهای افقی الزامی است.
در کلیه ساختارهای تک لایه و چند لایه، صفحات باید به صورت حصیرچین اجرا شوند. برای این منظور، فاصله دو درز باید حداقل 40 سانتیمتر در نظر گرفته شود. عدم رعایت اصول حصیرچینی و امتداد یافتن درزها در طول یکدیگر، موجب تضعیف ساختار و همچنین ایجاد ترک در محل درزها می شود. در ساختارهای چند لایه، فاصله دو درز افقی می تواند تا 20 سانتی متر کاهش یابد.
در محل درها، باید صفحات گچی به صورت"L" شکل و در محل بازشوهای بزرگ دیگر(نظیر تابلوی برق و جعبه آتش نشانی توکار)، به صورت "C" شکل بریده شوند. بدین ترتیب پس از نصب پنل، درز ممتد در امتداد قائم چهارچوب بازشو ایجاد نمی‌شود. در صورتی که جزئیات اخیر رعایت نشود، در امتداد درزهای قائم ترک ایجاد خواهد شد.
براي سهولت در نصب صفحات در ساختارهاي ديوار، صفحات بايد به اندازه 1 سانتیمتر كوتاهتر از ارتفاع كف تا سقف برش داده شوند.
به لحاظ ايستايي، عايق بندي صوتي، آتش بندي و هوابندي، اجراي صفحات گچي در كل ارتفاع ديوار و امتداد آن ها در فضاي پشت سقف كاذب تا سقف اصلي الزامي است. در صورت فراهم نبودن شرايط، به ويژه وضعيت تاسيسات در پشت سقف كاذب ، مي توان ابتدا سقف كاذب را اجرا و سپس ديوار جداكننده را به آن متصل نمود (در اين حالت مي بايد با استفاده از عناصر مهار بندي جانبي، استحكام سقف كاذب را تامين نمود). به عنوان راه حل ديگر مي توان از ساختار «ديوارك » استفاده نمود. در هر دو روش بايد مسائل مربوط به عايق بندي صوتي، آتش بندي و هوابندي (به ويژه در سرويس هاي بهداشتي كه منشاء انتشار هواي نامطبوع مي باشند) در مباني طراحي و اجراي سقف كاذب لحاظ گردد. همچنین در ساختارهای دولایه، در صورت عدم امتداد لایه دوم صفحه روکش دار گچی تا سقف اصلی، ساختار مذکور دیوار تک لایه W111.ir محسوب خواهد شد که این امر بر روی ظرفیت باربری و ایستایی ساختار تاثیرگذار می باشد.
در هنگام نصب صفحات، باید به جهت استادها توجه نمود. همواره صفحات را باید در جهتی نصب نمود که لبه آزاد صفحه به سمت دهانه باز استاد قرار گیرد. رعایت این نکته به نصاب اجازه می دهد که هنگام پیچ زنی، استاد را مهار نموده و از چرخش آن جلوگیری نماید.
براي تامين ايستايي در ساختارهاي ديوار، حداقل درگيري ميان پنل و بال هاي رانر بايد 20 میلیمتر باشد (علاوه بر اين شرط، بايد استادها به ميزان حداقل 10 میلیمتر با رانر درگير شوند).
نصب تاسیسات الکتریکی و مکانیکی
پس از نصب صفحات گچی در یک سمت، تاسیسات الکتریکی و مکانیکی نصب می شوند.
نصب لایه عایق
پس از نصب تاسیسات الکتریکی و مکانیکی، اجرای لایه عایق صورت می گیرد. عایق مناسب جهت دیوارهای جداکننده، عایق معدنی می باشد. اجرای این مرحله باید به گونه ای باشد که هیچ گونه شکاف، درز و یا فاصله خالی بین قطعات عایق وجود نداشته باشد.
اجرای درز انقطاع
در دیوارهای پیوسته با طول زیاد، ایجاد درز انقطاع الزامی است. به طور معمول، برای فواصل حداکثر هر 15 متر در دیوارهای مستقیم و پیوسته، یک درز انقطاع در نظر گرفته می شود. به طور کلی، درزهای انقطاع (که درز کنترل نیز نامیده می شوند)برای ایجاد هماهنگی میان ساختار دیوار و جابجایی های سازه اصلی بنا در نظر گرفته می شود. برای اجرای این گونه درزها، روش های زیر در دسترس می باشد:
اجراي اتصالات کشويي لغزان در ساختار دیوار؛ که غالباً در ساختارهای دارای کد حریق مورد استفاده قرار می‌گیرند.
استفاده از سازه درز انقطاع: طیف گسترد های از این نوع سازه ها (به تناسب نوع کاربرد)در بازار وجود دارد. برخی سازه های درز انقطاع به صورت ورق خم شده "V" شکل بوده و برخی به صورت ترکيبي از آلومينيوم و لاستيک می باشند که به صورت روکار یا توکار توسط پیچ به ساختار متصل می گردند.
تکمیل ساختار، درزگیری و آماده سازی
پس از نصب تاسیسات الکتریکی و مکانیکی و اجرای لایه عایق، پنل ها در سمت دیگر دیوار اجرا می شوند. پس از این مرحله، ساختار دیوار تکمیل گشته و آماده درزگیری و آماده سازی می باشد.
تمهیدات ویژه
در صورتی که احتمال بروز خیز بیش از 10 میلی متر در سقف سازه ای وجود داشته باشد، باید با اجرای جزئیات ویژه، اتصال کشویی لغزان در محل اتصال دیوار به سقف اجرا نمود. توجه شود که در برخی جزئیات، از رانر ویژه با بال بلند استفاده شده که در این صورت، استادها باید حداقل به اندازه خیز مورد انتظار، کوتاه تر بریده شوند به جزییات اتصال کشویی لغزان W112.ir بدون کد حریق رجوع گردد
تذکر
در اجرای درزهای انقطاع، علاوه بر ایجاد درز در لایه های پوششی باید به تفکیک زیرسازی ساختار نیز توجه شود.
در ساختارهای چند لایه ای که دارای عملکرد صوتی و یا دارای کد حریق می باشند، درزگیری لایه های زیرین با بتونه درزگیر الزامی است. استفاده از نوار درزگیر برای درزگیری لایه های زیرین ضرورت ندارد.
